Je lichaam is op, verlamt. Gekluisterd aan het bed. De geest is helder of toch niet? De dood staat al met één been in je kamer. Maar je wilt nog zoveel. Herinneringen, gedachtes en hersenspinsels. Je uit ze, maar voor wie? We blijven steeds langer in leven. Maar is vraag is of de maatschappij daar wel klaar voor is. Dit is in het kort de essentie van de nieuwe voorstelling ‘ROMP’ van De Gemeenschap.
Als de voorstelling begint is het nog donker. In het ziekenhuisbed op het toneel ligt een vrouw, gespeeld door Karina Holla, te slapen. Het ontwaken is grof en meedogenloos. Fel en wit licht dat aanknipt, vertelt de vrouw dat er een nieuwe dag is begonnen. Een man ( Gerardjan Rijnders ) loopt op blote voeten richting het bed. Zwijgend verstelt hij het bed van de vrouw zodat zij rechtop kan te zitten. De man neemt positie in op het toneel, gaat zitten op een eenvoudig krukje en zwijgt. De vrouw praat en praat en praat. Dan zacht en teder, dan indringend emotioneel. Van de vrouw zien we niet meer dan alleen haar hoofd dat uitsteekt boven een witte deken. De deken is gemaakt van een stof waardoor het lijkt alsof ze onder een dikke laag watten ligt. Hierdoor lijkt de vrouw in dit bed enorm klein.
Een sprekend hoofd en een zwijgende man. Kan je hier een voorstelling mee maken die mij gaat boeien? Schrijver Rob de Graaf en regisseur Roy Peters zijn hier meer dan goed in geslaagd. De teksten zijn soms fragiel beminnelijk en dan wanhopig intens. Hierdoor word ik meegenomen in het besef dat er een einde aan een leven komt.
Karina Holla kan als geen ander alleen met een hoofd een verhaal laten vertellen. Haar mimiek ondersteunt en versterkt ieder deel van de dialogen. Het zwijgen van de man doet zeer onaangenaam aan. Ik zit me toch de hele tijd af te vragen wie hij is en of hij nu echt bestaat of misschien een waanbeeld van de vrouw in bed is.
Zodra de man zich voor het eerst letterlijk bloot geeft komt de voorstelling in één klap op en totaal ander en hoger level te liggen. Geradjan Rijnders danst een zeer aandoenlijke choreografie van Karin Post. Zijn naakte lichaam en zijn stramme bewegingen hebben mijn diep ontroerd. Iedere beweging wordt zo zorgvuldig uitgevoerd. De spieren geven signalen af over de moeilijkheidsgraad van deze dans. De zaal is doodstil. Deze dans geeft de richting aan waarin het verdere verloop van de het verhaal zich zal gaan ontwikkelen. De dood komt de vrouw halen en zij sterft midden in een prachtige eindtekst:
“Jij bent weg….
Kom je nog terug?
Doe maar niet…
Er is al zoveel gezegd en het helpt toch niet
Hier, in mijn keel, hier zit iets
En ik…”
Het is stil in mijn hoofd ik slik nog een paar keer. Maar dan doorbreekt de man zijn zwijgen. Deze laatste dialoog maakt grote indruk. Praat hij nu tegen de dode vrouw of heeft hij het over ons, over mij? Woorden genoeg om over na te denken.
“Wat heb ik daarnet gezegd?
Dat de optelsom onbepaald blijft?
Nee, dat klopte niet
Er is wel een uitkomst
De som eindigt altijd op nul
We bestaan
En daarna is het of we nooit hebben bestaan”
“ROMP”is nog tot en met december te zien in diverse theaters, klik hier voor de speellijst.
Copyright citaten Rob de Graaf