Na het boek en de televisieserie zijn de belevenissen van Hendrik Groen nu ook in de theaters te volgen. Hoe ziet het dagelijks leven er in een verzorgingshuis uit? Hendrik Groen en zijn vrienden nemen je in ‘Pogingen iets van het leven te maken’ mee achter de schermen van hun leefwereld.
Gedurende een jaar zien we hoe de laatste levensjaren van de bewoners verlopen. De ‘klaagcultuur’ in het tehuis is hoog en het aantal regels waaraan de bewoners zich moeten houden misschien nog wel hoger. Voor een vijftal bewoners is dit reden genoeg om een eigen clubje op te richten. Een clubje waar leuke uitjes geregeld worden. Dit tot ontzetting van de directie die alles onder controle wil houden.
Voor de toneelproductie is er gekozen om een jonge cast in de ‘gerimpelde’ huiden van de bewoners te laten kruipen. Beau Schneider speelt Hendrik Groen. Een rustige man die probeert een positief beeld te houden en hier op humoristische wijze over vertelt. Zijn vriend Evert, gespeeld door Mike Weerts, is een oude viespeuk te noemen. Hij is gek op wijn en jenever én op het maken van seksueel getinte grappen. Edward (Rufus Hegeman) is een simpele man die kampt met een spraakgebrek, Grietje (Myrthe Burger) lijdt aan Alzheimer en nieuwkomer Eefje (Britte Lagcher) lijkt nog erg kwiek en is ook de initiatiefneemster van het nieuwe te vormen clubje. En dan is er nog de directrice, afwisselend gespeeld door Plien van Bennekom en Cynthia Abma. Zij houdt in de gaten dat de regels worden nagevolgd, houdt de bewoners op de hoogte van de laatste sterfgevallen en zij zorgt ervoor dat de jaarlijkse brandoefening vlekkeloos verloopt. Zij verzint te pas en te onpas nieuwe regels. Zo mogen er niet meer dan twee alcoholische versnaperingen worden gedronken en moeten de bewoners om half elf weer op de kamers zijn. Gebruik van magnetrons en ovens zijn uit den boze.
De manier waarop de spelers aan de oudere gestalte geven is boeiend om te zien. Terwijl je naar jonge mensen zit te kijken veranderen zij al snel in de bejaarden personen die zij spelen. De kleine bewegingen, een trillend handje of hoofd, de langzame manier van bewegen maar ook zeker de manier van spreken zorgen ervoor dat de jonge gestaltes verdwijnen en plaats maken voor een vijftal bejaarden. Erg sterk. Zeker omdat dit alles gedurende de anderhalf uur dat de voorstelling duurt, doorlopend wordt volgehouden. En dat maakt deze voorstelling toch wel erg bijzonder.
Elke voorstelling is er tevens een rol weggelegd voor een (ouderen)koor uit de regio. Zij dienen niet alleen als extra bewoners van het tehuis maar zorgen zo nu en dan ook voor een muzikale noot.
‘Pogingen iets van het leven te maken’ is onthutsend, een tikkeltje confronterend maar wordt met een hoop humor gebracht en zorgt voor een zeer vermakelijke avond uit.
Kijk voor meer informatie en kaarten op www.bostheaterproducties.nl