De kleine zaal zit redelijk vol met kinderen, vaders, moeders , opa’s en oma’s. Ze zijn vol spanning, wachtend op wat komen gaat. Op het toneel een grote versie van het boek ”Benjamin de Beer”, geschreven door Herman van Veen en enkele witte bomen en twee blokken.
Het verhaal
De familie Beer woont op de Noordpool en door de klimaatveranderingen is de poolkap aan het smelten. Hierdoor is de familie Beer gedwongen te vluchten. Als de familie aankomt in het groene bos worden ze door de bruine beren niet met open armen ontvangen. Nergens zijn ze welkom. Er is echter een bos waar geen beren wonen en om daar te komen moeten langs de jagers die wel van een stukje berenvlees houden. De goede lezer herkent meteen al drie actuele onderwerpen waarover deze musical gaat. De klimaatverandering, vluchtelingen, discriminatie. Maar ook de onderwerpen liefde en dood passeren de revue.
Als de familie Beer aankomt bij het tweede bos zien ze borden hangen. Benjamin denkt dat hier een positieve mededeling op staat. Eén van de kinderen uit het publiek leest de nare boodschappen hardop voor. Haar vinger glijdt langs de woorden en doordat zo’n jong kind de woorden uitspreekt dat witte beren niet welkom zijn in dit bos doen ze extra veel pijn. Met het laatste bord “Beren rot op” lopen de rillingen mij even over de armen heen. Ik denk meteen, dit is een mooi moment om later thuis met je kinderen weer eens op te pakken.
Saskia Egtberts, Bo van Vliet en Femke Krist zijn, bijna letterlijk, in de huid gekropen van de berenfamilie. Grappig is dat deze ijsberen niet wit maar blauw zijn. Alleen hun poten zijn wit. In de fantasie van de kinderen maakt dat allemaal niets uit. Het zijn gewoon ijsberen. De thema’s van het verhaal zitten bijna in iedere scène verweven. Soms subtiel maar vaak ook heel direct. Dat de ouders en de vrienden van Benjamin niet willen praten over het komende probleem van het smelten van de ijskap is voor de volwassen heel herkenbaar, namelijk de struisvogelpolitiek die heel veel mensen hebben met dit onderwerp.
Het nogal van het één op het andere moment, het moeten vertrekken van de Noordpool wijst op het plotseling moeten vertrekken van hele families uit bijvoorbeeld een oorlogsgebied. Dit met het achterlaten van alles wat hun dierbaar is. De kinderen zijn unaniem in hun keuze als daarom gevraagd wordt. In zo’n situatie nemen ze zeker hun lievelingsknuffel mee! In de voorstelling zitten heel veel van dit soort momenten waarbij de harde werkelijkheid op subtiele wijze gedeeld wordt met het jonge publiek.
De prachtige liedjes die de scènes afwisselen fungeren als een overgang en als rustpuntje. Eva Schuurman heeft met haar liedteksten de essentie en de emoties van de voorstelling goed weten te vertalen. Femke Krist die ook de rol van moeder Beer en zeehond Dobber voor haar rekening neemt is verantwoordelijk voor het script en de regie. Het spel van Egberts, van Vliet en Krist is zeer overtuigend en binnen een mum van tijd zit je ook midden in het verhaal. De interactie met het publiek gaat op zo’n natuurlijke manier dat het echt niet mogelijk is om niet mee te doen. Door hun manier van spelen worden de zware onderwerpen zeer toegankelijk voor deze jonge doelgroep.
Een klein puntje, de illustratie die bij deze voorstelling hoort wekt de indruk dat de voorstelling ook geschikt voor hele jonge kinderen. Zelf vind ik 4+ echt wel de ondergrens om naar deze voorstelling te gaan.
Klik hier voor de speellijst.
Gezien op 4 november, Purmareyn Purmerend