Charlie Chaplin kennen we allemaal wel, de man met zijn geschminkte gezicht, grappige loopje en zwarte bolhoed. Een groot contrast met de oude, trillende man die aan het begin van Pip Utton's 'Chaplin' het podium op komt wankelen. Wie enigzins bekend is met het werk van Utton, weet dat hij graag verder kijkt dan het bekende plaatje van een persoon. Wat motiveerde diegene? Hoe verliep zijn leven?
Met Charles Chaplin heeft Utton een intrigerend karakter te pakken. Aan de ene kant een hardwerkende man die miljoenen verdiende en een wereldwijd bekende filmster was, aan de andere kant een persoon die altijd in de schaduw stond van een door hemzelf gecreëerd personage. Iemand die opgroeide in armoede, en die later oog in oog kwam te staan met roem, kritiek en onzekerheden.
Zo geschreven klinkt het als zware kost, en Utton is zeker niet bang om de diepgang op te zoeken. Maar hij bezit de gave om daarin balans te vinden. In 'Chaplin' voert hij schijnbaar moeiteloos het publiek mee door een spectrum van emoties. Daarbij spreekt hij de ene keer (letterlijk) de toeschouwers aan, en laat hij op andere momenten juist stomme filmbeelden het woord voeren. Gevolg is, dat je als publiek soms zit te schaterlachen, soms vol verbazing toekijkt, en soms met tranen in je ogen en een brok in je keel zit.
Om dit alles weer te geven gebruikt Pip Utton slechts een sober decor: op het podium staan alleen een tafeltje met stoel en een filmscherm. Het belangrijkste rekwisiet in de voorstelling is het kenmerkende Charlie Chaplin kostuum. Daarmee gaat Chaplin de dialoog met zichzelf aan, en strijdt de mooie droomwereld van het fictieve karakter tegen de schrale werkelijkheid van de oude man.
De voorstelling is geheel Engels gesproken, maar mede door de duidelijke uitspraak van Pip Utton is het zeker goed te volgen wanneer je die taal gemiddeld beheerst. Dit seizoen is Utton te zien in de rol van Chaplin en Adolf in diverse Nederlandse theaters.
Klik
hier voor de speellijst Adolf en hier voor de speellijst Chaplin
