De voorstelling duurt anderhalf uur, maar voelt gevoelsmatig iets langer aan
Door Andy Doornhein – foto’s Anne van Zantwijk
Zodra ik mijn plaats inneem in de kleine zaal van Theater De Kom, denk ik bij mezelf: met dit decor ben ik snel klaar. Een vleugel, een gitaar, een houten stoel, vier platte zuiltjes en verder een leeg podium. Deze gedachte moet ik later in de voorstelling herzien. De vier zuiltjes blijken een verrassende rol te spelen in de show.
Door de “Elektra Podcast” van Wouter Monden heb ik geleerd dat de carrière van menig cabaretier een lange weg is. Jarenlang optreden in schimmige buurthuizen, kleine zaaltjes en soms zelfs frietkotten. Bij Selma Visscher ging dat anders. 
Selma Visscher had altijd voor ogen gehad om panfluit te gaan studeren aan het conservatorium. Want dat kon ze heel goed. Maar toen ze hoorde dat ze was toegelaten, bedacht ze dat ze daar eigenlijk toch geen zin in had. Ze schreef zich in voor de audities voor de toneelschool, want stiekem leek haar dat veel leuker. Ze werd toegelaten, maar haar toneelschoolavontuur kwam na een jaar alweer ten einde. Een echte actrice was ze niet, kreeg ze te horen, want ze vond het veel te leuk als mensen om haar lachten.
Nog geen maand nadat ze van de toneelschool werd gestuurd won ze, zonder verdere ervaring op het (cabaret)podium, de juryprijs van het Groninger Studenten Cabaret Festival. De Theaterkrant schreef over haar: ‘De veelzijdige Visscher koppelt een bescheiden préséance aan brutale teksten’. De jury van het Groninger Studenten Cabaret Festival vergeleek haar met Katinka Polderman en noemde haar optreden ‘zorgvuldig geconstrueerd, intens en ontroerend’. De jaren erop stond ze in de finales van het Amsterdams Kleinkunst Festival en Cameretten Festival, waarbij haar poëtische liedjes, fijnzinnige thematiek en gedurfde concept opvielen.
( Bron website George Visser Productions )
Als Visscher aan haar voorstelling begint, valt meteen haar manier van praten op, vrij vlak en enigszins monotoon doet ze haar intro. Een intro die zo ongelooflijk grappig is, juist door haar bijna ongeïnteresseerde manier van spreken. Dit belooft een bijzondere avond te worden. Met haar ogen en mimiek vertelt ze echter een ander verhaal. Regelmatig zie je de echte emotie achter haar woorden, en haar ogen glinsteren vaak van een soort ondeugend plezier.
Visscher pakt alledaagse dingen aan en zet ze in een compleet ander licht. Ze doet dit op zo’n subtiele wijze dat ik na elke scène weer verrast ben en benieuwd wordt waar het verhaal naartoe zal gaan en eindigen. De vanzelfsprekendheid in haar prachtige, vloeiende teksten zorgt voor een humor die ik niet eerder heb ervaren. Soms verrassend, soms voorspelbaar, en soms subtiel keihard. Het verhaal over geboortekaarten, in de categorie ongewenste post, waarin vermeld wordt dat een vrouw voor de tweede keer moeder is geworden, eindigt met een punchline die de zaal flink doet reageren. Heerlijk hoe ze zo’n eenvoudig onderwerp op een harde, duidelijke manier afrondt en de achterliggende onzin van de boodschap uitvergroot.
Dit is de enorme kracht van Visscher: ze laat het publiek kijken naar de gewone dingen in het leven, plaatst deze in een compleet ander perspectief en creëert zo een fantastische grap. 
Gisteren was ik bij de voorstelling “Sidekick” van Aron Elstak. Vanavond is Visscher’ s echtgenoot de sidekick. Niet fysiek op het podium aanwezig maar hij moet het ontgelden. Je moet wel een ijzersterk huwelijk hebben als je deze continue stroom van kritiek als man kan verdragen. Iedere situatie wordt zo herkenbaar en prachtig tot in het extreme uitgebeeld.
Het opgewekte verlangen, door de panfluit die gedurende de voorstelling op het podium staat, is werkelijk onbeschrijfelijk en onbeheersbaar. Wanneer gaat ze er nu eindelijk eens op spelen?
Ook Visscher’s liedjes, muzikaal begeleid door haar broer Lars, zijn verrassend. Haar stem is helder en zuiver, en de onderwerpen zijn telkens creatief gevonden. Een compleet lied over de vraag op welk tijdstip de kliko aan de straatkant gezet mag worden – briljant!
De voorstelling “Ik kijk liever” is geregisseerd door cabaretier Andries Tunru. Samen hebben ze een prachtig, uitgebalanceerde voorstelling neergezet die ontwapenend, schaamteloos, origineel en vooral ongelooflijk grappig is.
Deze debuutvoorstelling van Selma Visscher belooft veel voor de toekomst. “Ik kijk liever” is zeker anders en echt een aanrader. Het beeld dat Visscher overal op kan fluiten laat mij niet meer los.
Klik hiier voor de speellijst
Gezien op 9-11-2024 in theater de Kom Nieuwegein