De Nederlandse Dansdagen bestaan al 20 jaar en vindt ook dit jaar weer in Maastricht plaats. Tijdens dit vierdaagse festival zijn zowel de gevestigde waarden als nieuwe makers te zien. Theaterparadijs volgt Danssppoor 1 tijdens de laatste dag van het festival en krijgt daarbij vijf voorstellingen en installaties op aparte locaties in de stad te zien. Vijf stukken die elk de grenzen van de dans verleggen.
Dansspoor
In amper een middag tijd zien we de volgende voorstellingen: '13 Images of the Dark Land' van Krisztina de Châtel, 'Zygote' van Gotra, 'Fading Into Grey' van het Amsterdamse House of Makers, (SHIFT) van Inari Salmivaara en 'Creamy Dream' van modeontwerpster Christa van der Meer.
De eerste voorstelling vindt plaats in de hal van het stadhuis van Maastricht. In '13 Images of the Dark Land' geeft choreografe Krisztina de Châtel in een duet in 13 beelden de verschillende facetten van de menselijke ziel weer. Dit adembenemende duet wordt gedanst door Ivan Montis en Christiaan den Donder en muzikaal ondersteund door livemuziek van Ensemble 88. Indrukwekkend, want het intieme duet en de moderne muziek staan in schril contrast met de grote, statige hal van het Maastrichtse Stadhuis.
Met de opening van Krisztina de Châtel is de toon gezet. Hierna volgt, in een oude fabriekshal aan de rand van Maastricht, het duet 'Zygote' gedanst door Maïté Guérin en Joost Vrouenraets. Een kale ruimte, maar dat draagt enkel bij aan de sfeer van het stuk. 'Zygote' wordt gedanst op Ravel’s Boléro en brengt het publiek al snel in een trance. Je vergeet alles om de dansers heen. Het simpele, maar briljante lichtontwerp van Joost Vrouenraets en Marq Claussens verdient absoluut een deel van de staande ovatie achteraf.
Het beste wordt echter voor halverwege bewaard. In de Muziekgieterij zien we 'Fading Into Grey' van House of Makers (Amsterdam). In een intieme setting waarbij het publiek op kussens op de grond zit, zien we een multimediale installatie. De twee dansers dansen in een grijs gebied achter een doorschijnend scherm waarop teksten van Sterre van Rossem verschijnen. We volgen het vervagende levensverhaal van een verliefd koppel en wanen ons in een herkenbare droom.
Hierna volgen nog twee dansinstallaties die, ondanks hun bijzondere locaties, niet geheel tot hun recht komen. Voor (SHIFT) van Inari Salmivaara krijgen we een koptelefoon op en zien we Inari Salmivaara in een box met als achtergrond de zee. Haar stuk gaat over de lichtheid van het leven en doet even alles om je heen vergeten. Dat lukt vandaag echter niet, omdat we op voorhand naar binnen worden gestuurd met de mededeling: hier staan 15 minuten voor. Als laatste de installatie 'Creamy Dream' van modeontwerpster Christa van der Meer. Het publiek leert dat reuzen ook kunnen dansen. Dit wordt echter enkel duidelijk op het moment dat de reuzen stoppen met dansen. De manier hoe ze op de grond vallen doet menselijk aan. Deze installatie is echter zo kort, dat mensen achteraf niet door hebben dat het klaar is en wat ongemakkelijk in de ruimte blijven staan.
Tot slot
Interesse in de Nederlandse Danswereld en wil je op korte tijd veel zien? Dan zijn de Nederlandse Dansdagen absoluut een aanrader. Het is echter af te raden om kaarten te kopen voor het vooraf uitgestippelde “Dansspoor”. Het is zo strak gepland, dat je moet rennen tussen de voorstellingen in en standaard te laat bent. Even laten bezinken wat je gezien hebt, behoort niet tot de mogelijkheden. Het is dus aan te raden om volgend jaar de website www.nederlandsedansdagen.nl in de gaten te houden, interessante voorstellingen uit te zoeken en zelf een programma samen te stellen. Zorg voor voldoende tijd tussen de voorstellingen/locaties in.