Het sprookje De Schone Slaapster is al vroeg in de begintijd van het klassieke ballet uitgegroeid tot een van de standaard meesterwerken op het repertoire van een klassiek balletgezelschap. Pjotr Iljitsj Tsjaikovski kreeg de opdracht in 1888 om de muziek voor deze productie te componeren. Oorspronkelijk een productie van Russische hand in de stijl van choreograaf Marius Petipa die in die tijd verbonden was aan het Keizerlijk Ballet van het Marijinski theater. In 1981 bracht Het Nationale Ballet een versie uit van de Britse Choreograaf Sir Peter Wright in de stijl van Petipa. Deze succesvolle productie zien we hier weer opnieuw in première gaan.
Als het doek opengaat is alles glitter en glamour. De kostuums en het decor van Philip Prowse zijn van zo'n pracht en praal dat je je als toeschouwer even in een andere wereld waant. Dat is nou het mooie van theater. Je kunt even alle rompslomp vergeten en wegdromen.
Iedereen kent wel het sprookje waar aan het hof Aurora wordt geboren. Tijdens het doopfeest worden alle feeën uitgenodigd. We zien tijdens de proloog prachtige variaties van de zes feeën die met mooie spitzen variaties hun kunnen tonen. Aangevoerd door de goede Seringenfee gespeeld door Erica Hogwood. Echter zijn ze de fee Carabosse vergeten uit te nodigen. Als ze met haar gevolg verschijnt breekt het onheil uit. Ze spreekt een vloek uit dat Doornroosje zich prikt aan de naald van een spinnenwiel en zal sterven. De woede en minachting verbeeld door Floor Eimers als Carabosse is ijzingwekkend goed. De Seringenfee verbreekt die wens en spreekt uit dat Aurora en alle bewoners van het paleis 100 jaar zullen slapen als ze zich prikt.
Daarna zal ze wakker gekust worden door een schone prins.
Tijdens haar zestiende verjaardag zien we Aurora in al haar schoonheid, jeugdigheid en kunnen. Maia Makhateli is de gedroomde Aurora. Met haar grote ogen en haar prachtige techniek windt ze iedereen om haar vinger. Als ze een spinnenwiel krijgt aangereikt is het kwaad geschied. Het hele hof valt in een diepe slaap.
In de tweede akte arriveert een Jachtstoet in het bos o.l.v prins Florimund. Hij wordt op een slimme manier door de Seringenfee naar Aurora geleid waarna de kus volgt.
Iedereen ontwaakt en we eindigen met een trouwpartij waarbij verscheidene sprookjesfiguren zijn uitgenodigd. Veel solo's en duetten zien we voorbij komen. Speciaal wil ik Riho Sakamoto noemen die uitblonk in haar Blauwe Vogel rol. Dan volgt de grote liefdes pas de deux van Florimund en Aurora die hiermee kunnen laten zien wat ze in huis hebben. Jakob Feyferlik is een nobele prins. Hij mag nog wat meer groeien in zijn zekerheid want dat hij alles in huis heeft is wel duidelijk.
Als dan, door de koning, het huwelijk wordt gesloten zien we een magisch einde. Sprookjes bestaan dus nog.
Buiten wat première slordigheden, zoals in de bloemenwals, werd er fantastisch goed gedanst. Amanda Beck als de koningin en Nicolas Rapaic als koning en tevens Raimondo Fornoni als Catalabutte vullen hun karakterrollen mooi in. Dat mag ook wel eens genoemd worden.
Wil je even de wereldse misère om je heen vergeten, ga dan naar deze Sleeping Beauty van Het Nationale Ballet.
Gezien 12-10 2022 in het Nationale Opera en Ballet te Amsterdam