De voorstelling “Duality in Unisono” van Sarada Sarita en Otion belooft een genot voor oog en oor te gaan worden.
Moderne dans, geluidslandschappen en gesproken woorden zijn de elementen die in combinatie deze 30 minuten lange voorstelling gaan vormen. Het begin is ook veel belovend.
Er hangt een voelbare spanning tussen twee partners in de lucht. De één hangt relaxed onderuit aan de keukentafel en de andere loopt gestrest te ijsberen. De opgebouwde spanning komt tot uitbarsting als beide partners met elkaar geconfronteerd worden.
In een dynamische choreografie van armen, vingers en het bovenlichaam wordt de strijd aangegaan.
En dan plots ben ik het kwijt, de spanning, de nieuwsgierigheid, het verlangen naar iets nieuws verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Want wie is er verantwoordelijk voor het lichtplan? Ik vraag mij oprecht af of er wel een ontwerp achter zit. Totaal ondergeschikt aan het geen wat er op het podium gebeurt gaat het licht aan of uit. Dat hierbij een danser volledig verdwijnt in de schaduw van zijn partner schijnt van geen enkel belang te zijn.
Fel laag spotlicht, wat geen enkele sfeer creëert, wordt afgewisseld met scènes waarbij het lichtniveau zo laag staat dat je het net zo goed uit had kunnen doen. Ik krijg het gevoel van, mensen dit is het licht wat we hebben, zet het aan of zet het uit, doe er maar wat mee.
Hierdoor heb ik denk 70% van de voorstelling gemist. Gewoon omdat er niets te zien is.
Het geluid is van een niet veel hoger niveau. De verhouding tussen de gesproken teksten en de geluidslandschappen is volledig weg. De verstaanbaarheid, toch een belangrijke component bij deze voorstelling, is een drama. Slechts flarden van woorden komen binnen. Het is een brei van geluid in plaats van een muzikale compositie.
Tot overmaat van ramp heeft een fotograaf toestemming gekregen om tijdens de voorstelling foto’s te maken. Deze irritante amateur heeft het laatste zetje gegeven om de voorstelling te verknallen. Van het hinderlijke piepje dat aangeeft dat zijn objectief het onderwerp scherp in beeld heeft gekregen heb ik de hele voorstelling mogen genieten. Op de meest vervelende momenten ging dus van piep piep piep klabam.
Dan is er nog een mooi moment. En met een beetje aandacht aan het licht misschien wel een schitterend moment. Een prachtige choreografie in twee spotlichten. Dit mooie moment wordt weer volledig om zeep gebracht door de kwaliteit van de lichtinstellingen. Op het moment dat de twee dansers uitgevloerd plat in dit licht op de grond liggen. Op dat moment zeg ik, ja nu is het licht functioneel en mooi en dan gaat het uit.