Met een bravo roepend en fluitend ovationeel publiek nemen de dansers en musici het eindapplaus van de voorstelling 'Dutch Doubles' in ontvangst. Een memorabele voorstelling waar muziek en dans versmelten als een ode aan het leven.
In het ballet "Impermanence", gemaakt voor tien dansers, werkt choreograaf Ernst Meisner met multitalent harpist Remy van Kesteren samen. Van Kesteren componeert "Compositie voor harp, band en orkest'. De band staat verdeeld aan beide zijkanten voor op het toneel. Op het toneel verplaatsen doorzichtig hangende vlakken constant van plek en creëren zo een intiem beeld van de afwisselende solo's, pas de deuxs, trio's en groepsdansen. Als de mannen samen dansen is het vaak kameraadschappelijk en virtuoos terwijl de vrouwen meer verzorgend naar elkaar zijn. Eén van de hoogtepunten is het moment waar soliste Maia Makhateli zich moederlijk ontfermt over nieuwkomer Salome Leverashvili.
Als de mannen de vrouwen partneren wordt de sfeer meer magisch, als in een soort trance. Mede versterkt door de prachtige filmische muziek van Van Kesteren. De vrouwen bewegen hun armen en benen als in slow motion, terwijl ze getild worden. Hun blikken altijd naar het volgende ogenblik gericht, alsof ze daar al zijn. Dat melancholische verlangen wordt extra versterkt door de slot pas de deux ( zo mooi gedanst door Igone de Jongh en Marijn Rademaker). Hierbij maakt de vrouw zich uit elke greep of lift los om te zoeken naar iets nieuws of onbekends en wegvlucht naar de plek die ze met haar blik probeert te vangen. De andere koppels voegen zich bij hun en maken zich los van elkaar. Ze eindigen net als ze zijn begonnen, op rij naast elkaar voor op het toneel. Hun blikken gefocust en afwachtend op wat er nog komen gaat.
Na de pauze het lieve duet "Two And Only' van choreografe Wubkje Kuindersma. Michael Benjamin zingt twee zelf gecomponeerde liedjes in de stijl van een Leonard Cohen. Het eerste met gitaar en het tweede op de vleugel. Het is een ongecompliceerde pas de deux gemaakt voor Marijn Rademaker en de nog jonge Timothy van Poucke. Geïnspireerd door de sfeer van de muziek geeft Kuidersma de twee mannen bewegingen die vrij en met veel gevoel een relatie met elkaar aangaan. Uiteindelijk gaat op het einde ieder zijn weg terwijl het gedeelde van zo'n oprechte schoonheid is.. Wat geweldig om juist deze twee mannen tegenover elkaar te zetten. De onbevangenheid van van Poucke is heerlijk te zien en wat geweldig na twee knieoperaties Marijn Rademaker weer met zoveel kwaliteit te mogen aanschouwen.
De volgende pas de deux is van grootmeester Hans van Manen. “Deja Vu” in 1995 voor het NDT gemaakt. De muziek Frates voor viool en piano prachtig ingetogen live gespeeld door Olga Khoziainova op piano en Hebe Mensinga op viool. De muzikaliteit van van Manen is superieur endan is het zo belangrijk dat een van Manen danser die muzikaliteit voelt en beleeft . Het koppel Floor Eimers en Edo Wijnen die dit vanavond voor het eerst dansen zijn voor mij de verrassing van de avond. Meestal hebben lange dansers een iets trager bewegingsidioom door de lange spieren en een groter lijf .Deze twee zijn echter lang lenig en vliegensvlug. Ieder detail van de zo herkenbare bewegingsstijl van van Manen is tot in perfectie uitgevoerd. Daarbij zijn ze uitdagend, geil, romantisch en sensueel . Veel bewegingen laat van Manen in spiegelbeeld uitvoeren . Daardoor zie je zo mooi de gelijkwaardigheid van man en vrouw uitgebeeld. Geen Me Too vrouwen of mannen bij Hans van Manen. Het is daarom dat zijn balletten ook zo tijdloos zijn .Wat een parel van een pas de deux.
En dan krijgen we gedroomde uitsmijter van de avond door twee powervrouwen gemaakt. De choreografe Annabelle Lopez Ochoa maakt met zangeres Wende Snijders een werkelijk visueel euforisch spektakel. Rockband achter op het toneel, vol orkest in de bak en Wende Snijders die met haar persoonlijkheid het hele theater vult. Als een antidiva zingt Wende al haar verlangens en gevoelens met enorme kracht en openheid. Ze dendert over het toneel terwijl tweeëndertig dansers met haar mee denderen. Net als de turners op de mat tijdens de olympische spelen laten de dansers zien waar voor ze jaren hebben getraind. Virtuoos en elegant. Gedurfd en vooral sexy. Een overdonderend ballet epos. Een rock- en balletspektakel, wat vroeger nog wel eens gebracht werd door de Bejart Company in de grote stadions overal ter wereld, kan je hier gewoon nu aanschouwen. Een sensationeel einde.
Hulde aan alle musici, dansers, ontwerpers, choreografen voor deze geweldige avond. Al voor het tweede jaar is de Nationale Opera door internationale critici uitgeroepen tot beste Opera Company ter wereld. Dat komt onder andere door de zo geweldige programmering van zowel behoudend als vernieuwend repertoire en natuurlijk de geweldige samenwerking met de beste kunstenaars. Het Nationale Ballet heeft een zelfde beleidsvoering het behoudende klassieke werk en het durven vernieuwen. Het samenwerken met de crème de la crème van de kunstwereld. Van mij krijgen ze hetzelfde predicaat; Best Company of the World.
Nog tot en met 15 april te zien in het Nationale Opera en Ballet te Amsterdam