Dat honderd jaar na het uitkomen van het gedicht “The Waste Land” van T.S. Eliot, het onderwerp van dit gedicht weer actueel zou gaan worden kon hij nooit vermoeden. In “The Waste land”, vertaalt als het Barre land, wordt de ondergang van onze beschaving en de uitzichtloosheid van het bestaan omschreven.
De Iraanse dichter Ahmad Shamlou beschreef in 1970 in zijn “Terrestrial verses” eigenlijk dezelfde gevoelens.
De Iraanse componist Farokhzad Layegh zag die verwantschap tussen deze twee gedichten en liet zich inspireren tot zijn compositie “Lexolalia Descenticum”
Na het horen van dit achtdelige muzikale epos raakt Candida Thompson ( Artistiek directeur Amsterdam Sinfonietta ) geïnspireerd om een bijzondere voorstelling met deze gegevens te maken.
Het concept voor deze voorstelling is gecreëerd door Marco Gerris (ISH Dance Collective) en Candida Thompson. Een energieke combinatie tussen klassieke muziek, moderne dans en luchtacrobatiek.
De voorstelling is opgebouwd in vijf delen. Ieder deel spreekt een nieuwe ontwikkeling in de relatie tussen de mens onderling en zijn omgeving uit. De opening, waar de stem van Eliot wordt vermengd met muzikale interpretatie van Farokzhad met de compositie “Lexis 1”, brengt mij meteen in een zeer onaangename emotionele staat. De klanken zijn zo indringend en bedreigend. Gelukkig voel ik meteen weer dat er hoop aan de horizon gloort met “Double canon voor strijkkwartet” ( Igor Stravinsky). Hoewel de wanhoop nog niet voorbij is.
In ieder deel wordt een nieuwe emotie opgewekt. De dansers ( Herrold Anakotta, Tamara Robledo en Lars Vos) bewegen zich op gracieuze wijze over het gehele podium. Hierbij dienen de musici van Amsterdam Sinfonietta meerdere malen als menselijke decorstukken. Daarnaast zijn de musici ook een onderdeel van de dans. Soms in uitbundige bewegingen en dan weer prachtig subtiel.
Door de luchtacrobatiek komt er een extra dimensie in het speelveld. De bewegingen, die in de lucht worden uitgevoerd, zijn van een ongekende schoonheid. Licht en teder, vrij van de beperkingen van de zwaartekracht, bewegen de acrobaten zich door deze extra ruimte.
De choreografieën van Marco Gerris geven verschillende extra lagen aan de muziek. De luchtacrobatiek (Micka Karlsson, Sarah Kooij en Kenneth Gérard) versterkt deze nog eens extra.
De balans tussen de drie disciplines raken mij diep in mijn hart. Iedere discipline vertelt een onderdeel van het verhaal, maar samen brengen ze fantasie, gevoel en emotie dicht bij elkaar tot een ongekende emotionele schoonheid. Waarin soms de wanhoop de overhand heeft en daarna meteen de liefde en de vrijheid met je gevoelens aan het spelen is.
Gerris en Thompson laten zien hoe klassieke muziek en moderne dansvormen een prachtig geheel kunnen vormen. De gevoelens en intenties van Eliot en Shamlou zijn door deze voorstelling op een prachtige manier vertolkt. Gevoelens die nu, door onder andere, de oorlog in Oekraïne, weer zo actueel zijn.
Het prachtige programmaboekje, wat bij deze voorstelling hoort, geeft een zee aan informatie over de voorstelling. Lees hem pas een dag later. Laat “Het barre land” puur je hart in komen. Laat de emotie, die van het toneel afkomt, jouw gevoelens inspireren. Voel de wanhoop, de angst, de liefde en uiteindelijk toch weer dat sprankje nieuwe hoop.
Klik hier voor de speellijst
Gezien op 24-9-2022 in de Meervaart, Amsterdam