Door Peter Rombouts - Foto Sjoerd Derine
Het Holland Dance Festival is inmiddels al flink aan de gang met voorstellingen in Den Haag, Delft, Rotterdam, Tilburg, Drachten, Hengelo en Utrecht. Met inmiddels de 19e editie laat artistiek directeur Samuel Wuersten zien dat hij een van de belangrijkste bruggenbouwers is van de internationale danswereld.
Ook nu weer tijdens het Openingsgala vorige week met als thema "Future of Dance" brengt hij de junior dansgezelschappen en dansvakopleidingen samen. De toekomstige nieuwe dansgeneratie laat hier zijn kunsten zien. Ook buiten dit Gala om worden er workshops en uitwisselingen op scholen gegeven wat natuurlijk zoveel inspiratie geeft aan de jonge toekomstige dansers.
We zien hier aan het begin van de voorstelling het schitterende Ten Duets on a Rescue van choreografe Crystal Pite gedanst door het NDT2. Op muziek van Cliff Martinez zien we vijf dansers die afwisselend duetten dansen waarbij de een de ander redt. Heel aards met prachtige samensmeltende bewegingen waarbij onbereikbaarheid en ook lichte afstoting uiteindelijk leidt tot redding van de ander.
Het gala eindigt met Rememberance van de nog jonge choreograaf Joshua Junker gedanst door de Junior Company van Het Nationale Ballet. Maar liefst twaalf dansers rennen op het toneel om op momenten de bewegingen te vinden die verbinding brengt bij elkaar. Vervolgens gaan sommigen hun eigen weg en breken los. Dit alles op ritmische percussie van Hidden Orchestra en Rememberance van ensemble Balmorhea.
Wat ik jammer vind is dat deze twee werken al twee maanden geleden tijdens het Nederlands BalletGala 2023 te zien waren. Met zoveel genodigden en ballet ingrowd in de zaal inclusief prinses Beatrix hebben velen dit dus in korte tijd weer gezien.
Na de pauze zien we Valse Fantaisie van George Balanchine. Het Nationale Ballet is een van de gezelschappen met de meeste choreografieën van deze neo klassieke meesterchoreograaf op het repertoire. Leuk om de zes jonge dansers van de Junior Company dit al gedegen te zien dansen.
Een van de hoogtepunten is Smokey Sarah van choreograaf Marco Goecke. Op muziek van Keith Jarret en het Once in a While gezongen door Sarah Vaughan. Leuk te melden is dat Samuel Wuersten van deze opleiding de artistic director is, maar dit terzijde. Dertien dansers van de Bachelor Contemporary Dance of Zurich University of the Arts dansen hier de sterren van de hemel. Goecke heeft dit stuk gemaakt als eerbetoon aan Sarah Vaughan. Je ziet een groep dansers zo mooi in energie aan elkaar verbonden. Met soepele bewegingen breken dansers los van de groep en ontstaan er solo's, duetten en trio's. Met hand en arm bewegingen als een soort gebarentaal zoeken de dansers verbinding. Bijna op het eind als Sarah op de opname afscheid neemt van haar Parijse publiek staat er een jong koppel naast elkaar even een moment stil voor op het podium. De jongen legt teder een hand in de nek van het meisje. Terwijl er ergens nog wordt door gedanst lopen ze langzaam achterwaards. Door deze simpelheid is dit een van de momenten die tot de dag van vandaag op mijn netvlies staat.
Ook op het eind waar het Parijse publiek Sarah een staande ovatie geeft komen de dansers een voor een oplopen om in een formatie gewoon stil te staan. Kippevel moment. Alles is gezongen en gedanst. Meer dan hierbij stil te staan is niet nodig.
Minder geslaagd vind ik de twee balletten die gedanst worden door leerlingen van Canada's National Ballet School &Ballethic Dance Company.
Voor de pauze drie delen uit Lay Dances van choreograaf James Kudelka. We krijgen een quartet met vier jongens, een solo van een jongen en een duet van jongen met meisje. De dansfrases werden te veel herhaald waardoor er een saaiheid ontstond en de aandacht verslapt. Ook miste ik de verbondenheid tussen de drie delen. De muziek Psalms & Canticles van Michael Torke maakte het ook niet echt belevend.
Na de pauze dansten ze samen met Ballethnics Dance Company het WaltzTanGall, een choreografie van Waverly T. Lucas ll.
Met live muzikanten op Afrikaanse drum instrumenten deden de dansers een poging om Afrikaanse dans, ballet en hedendaagse dans te combineren. Dat ging vooral de blanke dansers niet goed af. Het natuurlijke ritme ontbrak en de heup en schouder bewegingen deden houterig en gekunsteld aan. Ik had dat toch beter maar als studie in de studie lokalen gelaten. Het was vooral pijnlijk dat voor dit ballet de Ailey ll junior groep van de Alvin Ailey Company te zien was. Deze dansers zijn het visitekaartje van hoe je Afrikaanse dans met ballet en moderne dans laat zien.
Eigenlijk had deze groep het gala moeten afsluiten.
Ze waren met Enemy in The Figure van William Forsyth het succes van de avond.
Nou weten we dat Forsyth natuurlijk nog steeds een van de allergrootste is van dit moment.
Samen met componist Thom Willems maakt hij choreografieën die werkelijk qua energie van het toneel de zaal in dendert. Als je dit ziet weet je waarom je leeft. Je krijgt als publiek gewoon een stoot endorfine in je lijf gespoten. Zeker zo goed gedanst door de prachtige dansers van de groep. In zwarte kostuums met rafels die de draaien en sprongen nog extra accentueren, zien we hier ongekende staaltjes van danstechniek waarbij heupen zwieren, schouders schudden en benen als elastieken alle kanten op denderen. De groepsdynamiek is ongekend hoog qua energie en blijft constant opzwepen. Wat een dansers zeg. Voor de pauze was er nog een solo van choreograaf Robert Battle genaamd Takademe en gedanst door Jaryd Farcon. Op Indiase muziek van Sheila Chandra was dat al een geweldig voorproefje van wat de groep na de pauze liet zien.
Kijk op de website van het Holland Dance Festival naar de vele dansvoorstellingen die er in veel Nederlandse theaters nog te zien zijn.
