Na de wereldpremière van Pas de Deux in 2016 staat Scapino Ballet Rotterdam nu aan de vooravond van de reprise van deze ‘’witte’’ voorstelling. Een witte vloer, een wit achterdoek en een zwarte, glimmende vleugel vormen het toneelbeeld van de grote zaal van Theater Rotterdam alvorens de start van de première. Ook alle kostuums zijn wit, zo blijkt. En wit, of beter gezegd: ‘’blanco’’ vat, over het algemeen genomen, de gehele voorstelling samen.
De cast, bestaande uit zes mannelijke dansers, zes vrouwelijke dansers en een pianist (te weten: Michiel Borstlap) bekleedt vanavond het toneel. Binnen deze groep zijn vier stagiaires en enkele reeds afgestudeerde dansers te onderscheiden. Een gedurfde castsamentelling voor een gerenommeerd gezelschap als Scapino Ballet. Toch vormt deze samenstelling niet de kern van de teleurstelling die Pas de Deux is. Met de dansers op zich is namelijk niets mis; zij hebben allen een degelijke dansvakopleiding genoten en zijn als individu heel talentvolle en interessante dansers. Vooral Sana Sasaki en Ellen Landa vallen positief op. Zij hebben ondanks het geremde karakter van de voorstelling een heel open uitstraling, die vriendelijkheid en optimisme uitstraalt. Zij hebben beiden een rust over zich heen die zelfs op momenten van ongunstig gechoreografeerde bewegingen, vertrouwen en controle uitstraalt.
Wat betreft de muziek kan vooral gesteld worden dat deze het beste tot haar recht komt zonder de dans. Niets ten nadele van internationaal zeer gewaardeerd pianist Michiel Borstlap en zijn uitzonderlijke bekwaamheid, maar de muziek blijkt ongeschikt voor dans. In ieder geval voor de dans van vanavond. Haast constant lijken de dansers zich namelijk in onmogelijke bochten te moeten wringen om de muziek de baas te kunnen worden middels de choreografie die hen door artistiek directeur Ed Wubbe gegeven is. Het stuk oogt mede daardoor gehaast, onnatuurlijk, weinig organisch en "leeg". Blanco. Zo ook de blikken van het overgrote deel van de dansers; blanco, uitgeblust, krachteloos. Dans hoeft heus niet altijd een verhaal of diepere betekenis als bron te hebben om enige inleving bij de dansers te kunnen stimuleren. Pas de Deux biedt de dansers echter duidelijk onvoldoende stimulans om dergelijke inleving en overgave te bewerkstelligen. De dans blijft "plat". 
Jozefien Debaillie en Ruben Garcia Arabit zetten halverwege de voorstelling, na een minutenlange prachtsolo van Borstlap, de voorstelling zowel letterlijk als figuurlijk kortstondig in een ander licht. Geel licht vult het toneel en de uiterst vloeiende en perfect controleerde pas de deux (nota bene: Franse balletterm voor ‘duet’) toont onderlinge verbondenheid en samenwerking van de bovenste plank. Beiden bewegen dynamisch en zijn zichtbaar op elkaar ingespeeld.
Zonde, dat de combinatie van de choreografie, de dansers en de muziek, die ondanks de prachtige melodieën en zachte sferen gedurende de gehele voorstelling weinig afwisseling kent, Pas de Deux tot een ingezakte voorstelling maakt. Pas de Deux is – in ieder geval voor Scapino Ballet Rotterdam – onder de maat. Niet slecht, niet lelijk en ook zeker niet belabberd. Gewoon...één van de mindere werken van Wubbe.
Pas de Deux is nog tot en met 18 mei te zien in de Nederlandse theaters.
Kijk voor meer info en tickets op: www.scapinoballet.nl
Gezien op 13 februari 2019 Theater Rotterdam