De samenwerking met choreograaf David Dawson, een van de meest vernieuwende klassieke choreografen van dit moment, is voor het Nationale Ballet eigenlijk een vanzelfsprekende verrijking. In de traditie van Rudi Van Dantzig en Toer van Schayk laat Dawson zijn niet verhalende balletten met een bepaalde boodschap zien. Of dat nou een maatschappelijk thema heeft zoals in 'Citizen Nowhere' of zoals in 'Requiem' waar hij inzicht geeft in geloof en de spiritualiteit met zijn overtuiging dat de ziel voortleeft na de dood.
In 2017 maakt David Dawson een solo voor Edo Wijnen. Uitgangspunt is het boek Le Petite Prince van Antoine de Saint-Exupery. Het verhaal laat zien hoe essentieel de eenzaamheid van het menselijk bestaan is. Hoezeer je ook omgeven wordt door familie en vrienden, ieder mens leeft met zijn eigen waarheid, angst, vreugde en pijn. Het grote toneel met op de achtergrond twee immens grote videoschermen (decorontwerp en video Eno Henze) benadrukken hoe klein en kwetsbaar de danser eigenlijk is. Twee jaar geleden zag ik Edo deze solo dansen en was verrast door zijn prachtige inleving en kunnen van alle emoties die hij liet zien. Dat beeld wordt versterkt door zijn bijna naakte lijf waardoor hij open en eerlijk zichzelf blootgeeft.
Na twee jaar overtreft Edo Wijnen zichzelf weer. Iedere vezel in zijn lijf is pure poëzie. Zijn techniek, inleving en beheersing is van een perfectie die ik bij een danser zelden heb mogen ervaren. En dan weet hij mij ook nog tot op het bot te ontroeren. Een geheel terechte sensationele staande ovatie viel hem ten deel. Ik heb deze ontroering eenmaal eerder ervaren in Theater Carré bij Coleen Davis, in het voor haar gecreëerde Live van Hans Van Manen.
Na de pauze de wereldpremière van Requiem, een ballet voor negentien dansers. Een spirituele tocht van schoonheid en positieve gevoelens. Ten eerste de prachtige compositie van Gavin Bryars, meesterlijk vertolkt door het balletorkest, het koor van de Nederlandse Opera en solisten onder leiding van Matthew Rowe. Het ballet voelt als een grote meditatieve beleving met de groep dansers als boodschappers of engelen. Precies weten ze wat ze doen. Symboliek van het lijden en vooral daar de kracht en schoonheid uitputten van de ervaring en de lessen van het leven. Trio's, duetten en groepsdansen volgen elkaar op en vormen zich tot een dansend lichaam. Het is bijna niet te geloven dat dit voor het eerst gedanst wordt. De techniek van de dansers is van zo'n hoog niveau. Geweldige liften van de mannen waarbij de vrouwen als lijdende moeders, als godinnen worden rondgedragen. De prachtige bewegingen waarbij Dawson vaak de dansers laat sliden waarna vervolgens de armen weer een andere richting aannemen, geven een lichtheid mee als een maalstroom. De Vogue-achtige stilstaande poses doorbreken soms even die maalstroom. Door de mooie kanons- wordt de ruimte mooi gebruikt en weet je af en toe niet waar je kijken moet. 
Het decorontwerp, ook weer door Eno Henze, is mystiek en geeft een extra lading door de grote zijspiegels. Als de dansers afgaan is het net of ze achter die spiegels overgaan naar de andere wereld. Mooi lichtontwerp van Bert Dalhuysen want ondanks het zwarte decor en de mystieke donkere kostuums (YumikoTakeshima) komen de dansers prachtig uit in de hele setting. Wat een prestaties van Sasha Mukhamedov, James Stout en Joseph Massarelli die de hele cast van Requiem op geweldige wijze aanvoeren.
Ik heb genoten van de bevlogen dansers van Het Nationale Ballet die mij een avond uit duizenden hebben bezorgd.
Kijk hier voor meer informatie en kaarten.
Gezien op 9 februari , Nationale Opera en Ballet, Amsterdam