Maar liefst drie topballetten krijgen we te zien van de wereldberoemde choreograaf William Forsythe. Al in de begin jaren tachtig maakte Forsythe balletten als Time Cycle, Love Songs en Gänge voor het NDT alvorens hij artistiek directeur werd van het Frankfurter Ballet. Als balletvernieuwer werd hij gezien als de opvolger van choreograaf George Balanchine en gaf het Neo Klassieke Ballet een nieuw elan. Met zijn Limb's Theorem was hij in de jaren negentig het succes van het Holland Festival. Sinds 1989 heeft HNB al balletten van Forsythe op het repertoire. Nog nooit eerder was de meester zelf in Amsterdam om de dansers te reperteren. Voor deze productie kwam hij wel en dat is te zien aan hoe geinspireerd de dansers zijn.
Het eerste ballet " The Vertiginous Thrill of Exactitude" dateert uit 1996 en is een ode aan Marius Petipa en George Balanchine.
De acht danseressen in strakke helgele platte tutu's op spitzen en de twee mannen in rode ballettunieken met blote benen en blote rug. In een blauw decor zien we de dansers in een choreografisch technisch virtuoze compositie. In wiskundige formatiewisselingen volgen duetten, solo's, trio's en groepsdansen elkaar in raptempo op. Ongeloofelijk dat de choreografie amper elf minuten duurt. Het aanstekelijke allegro vivace deel uit de Negende symfonie van Frans Schubert is een wervelwind van positiviteit. De gelijkheid en muzikaliteit van de dansers is ongekend hoog. Zelden heb ik zo'n mooie choreografische compositie gezien waar de dansers tot het uiterste worden uitgedaagd. Waar Balanchine geeindigd is gaat Forsyth weer een stap verder. De dansers zijn technisch weer zoveel beter geworden en dat weet Forsythe als balletvernieuwer als geen ander te benutten.
Het tweede ballet Pas/Parts 2018 gemaakt voor het Boston Ballet is gezet op een muziekcollage on tape van de Nederlandse Componist Thom Willems. De negen danseressen en zeven dansers bewegen op de motorische gestuwde klanken. Ze gebruike hun klassieke techniek waar uitschietende heupen, slides, en draaien virtuoos worden getoond. Hun center kan een schouder of arm zijn ipv hun buik. Daardoor worden lijnen gekromd of juist off balance tot een uitgestrekt lijf gevormd. Het lijkt wel of alles mogenlijk is. De vrouwen op spitzen en met blote benen in prachtige bodys van verschillende kleuren terwijl de mannen zwart glimmende maillots dragen met ook verschillende tops. Het lijkt of de belichting onderdeel is van het muzikale spectrum door de mooie flits wisselingen. Hier zien we dus dansers op of af rennen. Het stuwende versterkt ook hier de solo's en de wervelende groepssessies. Wat een energie en ook wat een show element weet Forsythe te creeren zonder dat het tacky wordt. Als een wervelstorm is het plotseling voorbij voordat je er erg in hebt.
Het derde ballet Blake Works 1 is in 2016 voor Ballet de L'Opera National de Paris gemaakt op muziek van zanger/ muzikant James Blake
Na Schubert, Willems weten de songs van Blake weer een totaal andere intensiteit mee te geven aan dit derde werk.
Voor drieentwintig dansers zien we hier een opeenvolging van veschillende emoties die alle kanten op schieten. Duidelijk is dat Forsyth zijn dansers laat stralen. Met de klassieke ballettechniek als basis laat hij de dansers voquen in poses. Hij laat ze stralen in duetten en de groepsdansen zijn zo heerlijk. Hij weet de toeschouwer te betoveren en maakt de dansers tot goden van de dans.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna nog nooit zoveel precisie en gelijkheid en dat gecombineerd met bezieling heb gezien als vanavond bij een balletgezelschap.
Om dansers apart te noemen zou afbreuk doen aan de geweldige kwaliteit van het samendansen van deze groep dansers.
Voor mij is deze productie het hoogtepunt van het seizoen.
Het Forsythe programma is nog te zien tot en met 27 juni.
Gezien 10-06-2023 in Het Nationale Opera en Ballet te Amsterdam