Een van de allermooiste avondvullende balletten is wel het al 40 jaar geleden gecreëerde meesterwerk ‘La Dame Aux Camelias’ van de Duitse Choreograaf John Neumeier. Precies 40 jaar geleden was dit mijn eerste bezoek aan een balletvoorstelling toen het Stuttgarter Ballet hiermee optrad in het Congresgebouw in Den Haag. De volgende dag ben ik weer geweest en heb een grote bos rode rozen het toneel opgegooid voor de toentertijd prima ballerina Marcia Haydee die de rol van Marguerite vertolkte. Angst had ik toen in 2015 het Nationale Ballet dit romantische drama op het repertoire nam. Zou mijn droom niet in duigen vallen? Het tegendeel gebeurde. Ik werd weer helemaal meegesleept in de schoonheid van het verhaal, waar de muziek van Chopin als vanzelfsprekende eenheid de bewegingstaal van het ballet begeleid.
Het verhaal is gebaseerd op de roman 'La dame Aux Camelias" van Alexandre Dumas uit 1848. Vier jaar later schreef hij een bewerking voor toneel en door het succes is het ook al velen malen verfilmd. Giuseppe Verdi componeerde op het verhaal de beroemde opera ‘La Traviata’. De romance tussen Marguerite en Armand is een verhaal waar een ieder zich wel in kan vinden. Een onmogelijke liefde. Zij is een courtisane, een vrouw van lichte zeden die vanwege haar schoonheid en elegantie in de adellijke kringen vertoefde. Ze kreeg huizen en juwelen en werd onderhouden door haar minnaars. Armand een jonge man uit een goede familie is op slag verliefd als hij haar ziet in het theater en op feesten. Als ze samen dansen hoest Marguerite bloed op en dat maakt hem alleen nog maar meer bezorgd en verliefder. Een courtisane trouwen is echter een smet op de familie en de vader van Armand smeekt Marguerite om zonder dat Armand dat weet de liefde te verbreken. De afloop is hartverscheurend. Ze sterft in eenzaamheid en Armand leest later in haar dagboek hoe ze zich heeft opgeofferd voor hem.
Op premièreavond dansen Igone de Jong (Marguerite) en Daniel Camargo (Armand) met zoveel bevlogenheid dat je bijna vergeet te kijken naar de ongelofelijk moeilijke liften en technische passen die ze uitvoeren. Je wordt helemaal meegezogen in hun liefde voor elkaar. De pas de deux in de laatste acte, als ze voor een laatste keer bij elkaar komen is met zo'n tederheid het hoogtepunt van de avond.
Allang heeft Igone de Jong de status van prima ballerina assoluta bereikt. Op dit moment van haar carrière, misschien door levenservaring, voegt ze een extra dimensie toe. Niet alleen door haar prachtige techniek, maar ook door haar natuurlijke invulling van zovele verschillende emoties, maken haar tot een van de allergrootste ballerina's van dit moment.
Nou speelt het Balletorkest o.l.v. Ermanno Florio ook werkelijk de sterren van de hemel met maar liefst vier pianisten die Chopin vertolken. Daarmee opgemerkt dat de dansers van het gezelschap als een eenheid op het toneel staan. De groepsdansen zo mooi in lijn en gelijk in transformatie. Geen enkele rol doet af aan deze prachtproductie. Nog even een speciale vermelding van Quan Liu en Artur Shesterikov die als de balletdansers in Manon Lescaut het drama van de liefde tussen Armand en Marguerite zo mooi als alterego's wisten te verbeelden.
De kostuums en het decor van Júrgen Rose zijn oogverblindend mooi. Het lichtontwerp van de choreograaf John Neumeier draagt bij aan de sfeervolle mise en scene. In de historie van Het Nationale Ballet vind ik dit een van de allergrootste hoogtepunten in hun bestaan.
Nog tot 4 november te zien in het Nationale Opera en Ballet aan de Amstel.
Kijk hier voor meer informatie en kaarten.
Gezien 13 oktober 2018 in het Nationale Opera & Ballet te Amsterdam.