Door Peter Rombouts / foto's Nina Tonoli
De dansers krijgen de kans zichzelf te choreograferen in solo's en pas de deux. Ook zijn er dansers die choreografieën maken voor andere dansers.
Op deze dag worden er tien choreografieën getoond. Korte schetsen waar de dansers jong en ontluikende emoties tonen.
Om alle tien de stukken afzonderlijk te beschrijven wordt een beetje veel, daarom schrijf ik wat me opgevallen is die avond.
De vijf solo's waarin de dansers zelf hun kunnen laten zien zijn nogal verschillend van aard. Wat ze gemeen hebben is dat er vooral geprobeerd wordt een visitekaartje af te geven van wat ze allemaal kunnen. 
Daniel Robert Silva danst zijn solo Unravel op muziek van Thomas Beijer- Motion Games. Hij danst hoofdzakelijk klassieke passen waar hij uitmuntend in excelleert. Choreografisch niks nieuws onder de zon alleen tussen de passen door toont hij vrouwelijke dramatische gevoelens die een bepaalde eenzaamheid teweegbrengt. Die eigenheid zou hij volgens mij veel meer kunnen onderzoeken en ontwikkelen om tot een eigen signatuur te komen. 
De andere (jonge) danser Alexander Alvarez Silvestre danst zijn Al son de la Nostalgia met veel geestdrift en passie. Op oude zielenmuziek van Billie Holiday- I'll be seeing You en I'm a fool to want You laat hij zichzelf helemaal gaan. Door zijn souplesse, met een rug die hij volledig achterover buigt, maakt hij aardse grondbewegingen die krachtig en eigen zijn. Zowel in zijn sprongen als in zijn draaien oogt hij spectaculair. Hij geeft zich zonder gêne over aan wat hij wil vertellen en door de teksten van Holiday lijkt dat op een zoeken naar het vinden van de juiste liefde wat nog niet zo wil lukken. Zijn bewegingen zijn origineel en eigen.
Een contrast vond ik de solo van Sebia Plantefève-Castryck Reflection of Oneself op muziek van Kokoroko, Abusey Junction. Zij is een van de weinigen die niet bezig is met techniek maar vanuit een innerlijke drang geeft ze zichzelf bloot en vertelt haar verhaal. Ik was werkelijk geraakt door haar aardse manier van bewegen. Met haar blikken zowel naar het publiek alswel bewust naar binnen gericht straalt ze een rust uit die me zelfs bracht tot bij haar roots. Wonderschone kronkelingen en mooi armgebruik. Nog belangrijker vond ik dat ze een mooi begin en passend einde liet zien.
De drie pas de deux van de avond konden mij niet werkelijk boeien. Dat kwam voornamelijk door de ingewikkelde lifts en het gesjouw van de mannen die de danseressen er op hun mooist moesten laten uitzien. Zo belangrijk om je af te vragen wat het doel is van een lift. De connectie met je partner met een aankijkende of juist afwerende blik. Met juist een leermeester als Hans van Manen als voorbeeld zou ik anders verwachten van de dansers. Daar is nog veel werk aan de winkel. 
Het Nobody Asked van choreografe Claire Tjoe-Fat gemaakt voor de drie dansers Alexander Alvarez Silvestre, Sander Baaj en Rafael Valdez is een verfrissend werk. In witte kleding en ook witte subtiele make up zijn de drie mannen als vissen in het water. Kameraadschappelijk dansen ze alsof ze verlicht zijn en ook als ze elkaar liften is het alsof ze alleen maar bezig zijn met het liefdevol bezegelen van hun vriendschap. Choreografisch interessant dansen de drie als een wervelwind zo aanstekelijk. Jammer dat de muziek van een onbekende artiest is. 
Er werd afgesloten met een drieluik van Luca Abdel-Nour op muziek van Nader Abbassi voor vijf dansers. Een mooie poging waar hij het gebruik van ruimte en de danseressen op spitzen goed weet te gebruiken. Nog niet helemaal af maar zeker uitkijkend naar de volgende stap van deze jonge choreograaf.
Al met al een leuke avond en ik ben benieuwd wat volgend jaar voor New Moves brengen zal.
gezien 24 september 2023 in Het Studio Theater van de Nationale Opera.