Wat een genieten van de moeiteloze techniek die de dansers lieten zien in de drie totaal verschillende balletten van het openingsprogramma.
Het eerste ballet 'Dances at the Gathering' is vooral een ode aan de klassieke Russische ballettraditie . De choreograaf Jerome Robbins maakte dit ballet voor de ster solisten van Het New York City Ballet van George Balanchine in 1969. Het één uur durende werk is gezet op korte pianostukken van Frederick Chopin.
De muziek ademt een sfeer van verlangen, weemoed en romantiek uit. Jerome Robbins is vooral bekend van de onvergetelijke dansen uit de film 'The West Side Story". Het is verwonderlijk dat een Amerikaanse choreograaf met zo'n toewijding en precisie de Russisch traditionele ballettechniek en volksdans passen heeft gebruikt in zijn ballet bij het gezelschap van George Balanchine.
Balanchine zelf gevlucht uit Rusland mengde juist de pure ballettechniek met jazzbewegingen en andere Amerikaanse invloeden.
Het ballet wordt moeiteloos en als kwikzilver gedanst door de tien dansers die elkaar constant afwisselen in solo's, duetten en groepsdansen. Korte ontmoetingen van geliefden of van vrienden. Ik vond 1 uur wel wat lang. Dat komt omdat de korte stukken nergens werkelijk de diepte ingaan. Pas tijdens de solo van Igone de Jongh zag ik de weemoed en een prachtige invulling van wat is geweest en wat er nog komen gaat. Aan het einde komen de dansers wandelend op en doen eigenlijk weinig meer. Dan speelt de pianiste Ryoko Kondo een laatste prachtige etude en dat voelt even als een moment van bezinning. Een mooi einde van dit wervelende samenkomen.
Het tweede ballet 'Serenade After Plato's Symposium" is van Alexei Ratmansky op muziek van Leonard Bernstein, een vioolconcert met de gelijknamige titel. Het thema, een dialoog over de oorsprong, aard en doel van de liefde.
Zeven mannelijke dansers als Atheners op het toneel. In wat ongewone vervreemde maar ook betoverende kostuums zien de mannen eruit als filosofen, intellectuelen, hoge priesters of halfgoden. Het lijkt wel of Ratmansky een kijk had in 2016 op wat er nu wereldwijd speelt.
De mannelijke en vrouwelijke eigenschappen die iedereen bezit of je nu man of vrouw bent of iets er tussen in. Wonderschoon laat hij de mannen alle aspecten van het mens zijn verbeelden . Of dat nu verzorgend ,kameraadschappelijk of strijdend en solerend is. Op het ene moment bewegen de mannen hun armen vrouwelijk wapperend om daarna te draaien en te springen alsof je naar een turner of olympische sporter zit te kijken .De krachten van de zeven mannen zijn werkelijk ongekend virtuoos en tegelijkertijd kwetsbaar. De liefde in al zijn vormen wordt hier getoond. Bijna aan het eind van het ballet komt de priesteres Diotima op, wier ideeën de oorsprong vormden voor het concept van de platonische liefde. Ze verdwijnt weer maar op een of andere manier blijft ze in je gedachte. Voor mij persoonlijk vind ik dit ballet de tegenhanger van Apollon Musagete van Balanchine/ Stravinsky.
De muziek van Bernstein heeft iets ongrijpbaars, iets bovenaards en draagt bij aan dit bijzonder mooie ballet.
Eigenlijk wil ik geen danser extra benoemen omdat er werkelijk duizelingwekkend door iedereen werd gedanst maar toch maar even Sho Yamada benoemen die daar nog boven uit stak.
Het derde ballet Chroma van choreograaf Wayne McCregor is werkelijk het paradepaardje van Het Nationale Ballet . In 2006 voor The Royal Ballet gemaakt en hier 3 jaar geleden in 2015 in première gegaan.
In iedere vezel en vingertop schreeuwen de lichamen van de dansers de bezetenheid van ballet. Het verstilde toneelbeeld met achterin een lijst waardoor het lijkt alsof de dansers zo een schilderij uitstappen om daarna hun kronkels en sensuele lichamen te tonen .
Neonachtig mooi lichtontwerp van Lucy Carter. Simpele sexy kostuums van Moritz Junge. De benen bloot zonder balletmailot waardoor alle spieren zichtbaar zijn. Even Floor Eimers en Edo Wijnen speciaal benoemen. Wat kunnen de dansers van Het Nationale Ballet toch stralen. En het Balletorkest o.l.v. Matthew Rowe was muzikaal al net zo goed.
Topavond.
Het programma is nog tot 25 september te zien in het Muziektheater in Amsterdam