Mandy Heidstra (34) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
Het zonnetje schijnt. Bijna een unicum deze zomer, dus ik geniet er ten volste van op mijn terras. Net als een groot gedeelte van Nederland werk ik voornamelijk thuis. Dat brengt ook veel flexibiliteit met zich mee.
Vanaf mijn allereerste vrijwilligersbaantje ben ik niet anders gewend geweest dan op incourante tijden te werken. ’s Avonds, in het weekend, op feestdagen, 24 uur achter elkaar, het hoorde er allemaal bij. Sinds de pandemie is uitgebroken en er nauwelijks voorstellingen meer plaats vinden, houd ik mij ineens veel meer aan de zogenaamde 9-17 economie.
Nou ja, wel op mijn manier. Want als ik thuis werk begin ik liever om 08:uur – op kantoordagen zit ik tenslotte ook voor 08:00 uur al in de auto, dus dat kan best. Op die manier ben ik dan vroeg klaar (zeg ik, maar meestal werk ik toch nog even door), of kan ik tussen de middag een uitgebreide pauze nemen voor een wandelingetje bij mooi weer (wat het dus bijna niet is geweest deze zomer).
Daarentegen is het wel ineens veel makkelijker om een afspraak bij de dokter, tandarts of fysio in te plannen dan wanneer ik op kantoor zit. En dat uurtje haal ik dan ’s avonds of in het weekend ook wel weer in, als dat beter uitkomt. Want die echte 9-17 mentaliteit, die zit er nog niet echt ingebakken.
Oké, eerlijk is eerlijk… Wanneer ik op kantoor werk sluit ik ook maar zelden voor 18:00 uur de deur achter me, omdat er altijd wel iets is wat ik gewoon even af wil maken. Of omdat ik de tijd uit het oog verlies. Of omdat we om 16:30 ineens de geest krijgen en een goede bespreking hebben die net zo lang duurt als dat nodig is. Of …
De theatermensen die ik ken als bevlogen, als degenen die het zware vak met gemak vol weten te houden, als succesvol, zijn geen van allen aan de klok gebonden. Een eigenschap waar menig werkgever zich voor in de handjes knijpt, want ze zien het als gratis uren. Maar wat zou het mooi zijn als ook de werkgevers niet meer aan de klok gebonden zouden zijn.
Wat nou als we van deze pandemie kunnen leren dat je soms 10 uur op een dag werkt, soms 6 uur en dat het alle twee goed is wanneer het werk maar naar alle tevredenheid, deadlines en kwaliteitseisen gedaan wordt?! Wat nou als we niet aan de klok gebonden zijn die dag dat we langer blijven hangen, maar ook niet die dag dat we een lange middagwandeling in het zonnetje maken. Zonder schuldgevoel, zonder verantwoording, want we zorgen ervoor dat het werk af is.
‘Geen 9-17 mentaliteit’ in een vacature zou dan ineens niet meer betekenen dat er van je verwacht wordt altijd aan te staan en op incourante tijden te werken naar de grillen van je baas, maar simpelweg dat je flexibel kunt werken en toch de gevraagde kwaliteit en kwantiteit kunt bewaren. Zou de pandemie zomaar ineens voor méér mentale gezondheid kunnen zorgen, in plaats van voor minder. En echt niet alleen in de theatersector…
Geniet van de zon wanneer hij zijn neus laat zien!