Mandy Heidstra (34) werkt als ZZP’er in het theater, aan de organisatiekant. Haar partner Joep werkt ook in het theater, aan de technische kant. Mandy werkte onder meer mee aan Disney’s The Little Mermaid, Cirque Stiletto 2 & 3 en Holiday on Ice’s jubileumvoorstelling SHOWTIME. Volgens Mandy is theater een microkosmos, waar alles uit de gewone wereld op kleine schaal plaatsvindt. Ze schrijft tweewekelijks voor ons over wat zij haar gewone leven in een ongewone sector noemt.
De schaatskoorts is in Nederland toegeslagen. Veel besmettelijker dan welk virus dan ook, want het hoeft maar te neigen naar de 0 °C en de eerste besmettingen worden al vastgesteld. Zodra het enkele dagen echt onder nul is, valt onherroepelijke het woord ‘Elfstedentocht’. Indien het na uitspraak niet onmiddellijk gaat dooien, weten we zeker dat er sprake zal zijn van een epidemie.
Zo ook dit jaar, nu het lijkt dat verminderd weg- en luchtverkeer zorgt dat er weer echt vier seizoenen zijn, met dus ook een echte winter. Op mijn tuintafel ligt nog altijd een laag ijs van zo’n 30 centimeter, het zoab is door het hele land kapotgevroren en meren en sloten zorgen op verschillende plekken in het land voor pret én reddingsoperaties. De treinen rijden niet of nauwelijks, de post heeft dagen achterstand en iedereen klaagt wel ergens over. Winter op zijn Nederlands.
Een uitgelezen kans voor populistische politici om ook even hun thirty seconds te grijpen en te roepen dat een Elfstedentocht ook in deze tijd toch echt wel moet kunnen. Dat ze daarmee alle andere evenementen en ondernemers in de rug steken is niet van belang, want zo’n loze kreet (ze weten heus wel dat het morgen alweer gaat dooien) in verkiezingstijd wint nu eenmaal zieltjes.
Dat ze ook de dappere organisatie van de tocht der tochten in de kou zetten, deert ze ook niet. Deze organisatie weet heel goed wat er nodig is om een Elfstedentocht te organiseren. Ze weten ook dat dit in tijden waar je niet naar de winkel mag, voor 21:00 uur thuis moet zijn en zo veel mogelijk thuis in je eigen bubbel blijft totaal niet verantwoord is. Zelfs de jongeren onder ons die nooit een echte tocht hebben meegemaakt, maar het alleen van historische beelden kennen, weten om hoe veel mensen het gaat en dat dit op geen enkele mogelijke wijze te rijmen valt met alle andere maatregelen waar we al bijna een jaar aan proberen te voldoen. Hoe graag we dat ook zouden willen.
Schaatsen zit Hollanders op de één of andere manier in het bloed. Ik kan zelf niet schaatsen. Ik heb het vroeger zeker vaak gedaan, maar sinds twee rugoperaties in de pubertijd ben ik bang geworden om te vallen. En je kunt niet schaatsen als je bang bent om te vallen. Schaatsen vraagt om een bepaalde mate van overmoed.
In de tijd dat ik bij Holiday on Ice werkte heb ik veel collega’s zien leren schaatsen. De artiesten daar zijn van de wereldtop, maar de technici leren op tournee ook allemaal schaatsen. Wedstrijdjes ijshockey na een lange werkdag zijn onderdeel van het privilege van met zo’n club op tournee zijn.
Heel soms komt het voor dat een specifieke artiest, zoals een muzikant, nog niet kan schaatsen en het voor de voorstelling moet leren. Tijdens één van de tournees waar ik bij was, waren er drie muzikanten die echt geen slag konden maken. Uren van vallen en opstaan, van zichzelf uitlachen en schamen, van vol bewondering kijken naar de artiesten met wie zij straks voor publiek het ijs op moesten, van bijna opgeven en toch weer doorgaan hebben we met ze meegemaakt.
Eén van de jongens was zo zenuwachtig dat hij tijdens één van zijn lessen niet alleen héél hard onderuit ging, maar ook nog eens in zijn broek poepte! En toch, toch stond hij na een douche, een frisse broek en een peptalk weer op het ijs. Zonder te klagen, maar volhardend.
Hij was mijn absolute held, mijn absolute rockster! En hij heeft gelukkig veel fantastische voorstellingen kunnen schaatsen en spelen, maar door COVID-19 de tournee niet af kunnen maken. Door te roepen dat de Elfstedentocht wel even door zou kunnen gaan, wordt mijn held in zijn rug gestoken. Want ook hij wil weer schaatsen, weer spelen, weer werken. Gelukkig begrijpen de mensen van de Elfstedentocht dit heel goed en handelen ze niet uit overmoed, maar nemen ze hun verantwoordelijkheid.
Nu de politici nog.
Column Mandy Heidstra: HET SCHAATSVIRUS
