Niet dat we nog zó erg jong zijn, maar als wij denken aan nummers van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink – we kunnen er niet aan doen – springt daar toch het woordje “oubollig” door onze hoofden. Vergissen is natuurlijk menselijk. Want op wat voor een héérlijke avond vol herkenning werden we getrakteerd in het Antwerpse Fakkeltheater.
Echt duizendmaal sorry om ook nog maar te denken aan oubolligheid bij het horen van de namen van Schmidt en Bannink. Het duo kende weliswaar z’n grootste successen in de jaren ’60 en ’70, maar het oeuvre dat ze hebben achtergelaten is van zo’n kwaliteit en herkenbaarheid dat de nummers generatiekloven heeft kunnen overbruggen. Om nog maar te zwijgen over de inhoud van de songs die – soms jammer genoeg – nog steeds actueel is. Denken we maar aan “Sorry dat ik besta” uit ‘Foxtrot’ (1977) met het refrein “Want zo is het toch, m’n jongen - Nooit is er een lied gezongen - Over de verboden kus - Van Romeo en Julius - Want daar zijn we nog niet aan toe - Taboe taboe - Geen aria's, nooit aria's - Voor de paria's”. Een nummer met een leeftijd van 42 jaar, maar dat even goed nu geschreven had kunnen zijn. Sam Verhoeven bracht het zelf achter de vleugelpiano en zorgde voor één van de vele hoogtepunten van de avond. Het was een genot om Verhoeven te zien glunderen op het podium. De Vlaamse musicalacteur en -componist was absoluut in z’n element bij het brengen van veel van zijn geliefde songs.
Meteen na deze indringende interpretatie verscheen Lucas Van den Eynde op het toneel met een Mexicaanse poncho en een joekel van een sombrero, Maike Boerdam kreeg een pracht van een snor opgeplakt en even later vervolledigde Sam Verhoeven het trio met een ezel onder z’n arm om samen “Popocatépetl” (uit ‘Ja Zuster, Nee Zuster’) te brengen als pauzefinale. Typerend voor de voorstelling was dit om de eerder geladen songs af te wisselen met wat lichter werk. Eén van de vele geslaagde keuzes bij het opstellen van het liedjesprogramma.
Zo kon Maike Boerdam haar grote veelzijdigheid etaleren: bijzonder geestig als Rotterdamse in “Ali Cyaankali” (uit “De Familie Doorsnee”), prachtig ingetogen met Van den Eynde in “Vluchten kan niet meer” (uit “En nu naar bed”) en vol emotie in “Het is over” (uit “Heerlijk duurt het langst”). Stuk voor de stuk prachtprestaties. Bij dat laatste voorbeeld werd Boerdam weliswaar goed geholpen door het geweldige arrangement van Pol Vanfleteren die tevens de muzikale leiding van het driekoppig combo voor zijn rekening nam. Vanfleteren wist ons de ganse avond te verrassen met prachtige, enigszins eigenwijze arrangementen, maar zonder dat deze te veel de aandacht naar zich toe trokken, maar enkel de bedoeling hadden om het originele nummer te versterken. Pure klasse.
Lucas Van den Eynde mocht ook rekenen op een eigen moment de gloire toen hij meteen na de pauze – het publiek was nét gaan zitten – “Nikkelen Nelis (Zij kon het lonken niet laten)” mocht brengen. Het nummer werd weliswaar gecomponeerd door Harry Bannink, maar werd niet van tekst voorzien door Annie M.G. Schmidt. Absolute rebellie dus van Van den Eynde: “Sam Verhoeven is toch nog van z’n thee aan het slurpen, dus die heeft niks door.” Even later stelde hij doodserieus nog voor om “eventueel mee te zingen, maar niet te luid” en “het nummer moet in al zijn sereniteit gebracht worden” terwijl hij met een trommel op zijn rug en belletjes aan armen én het hoofd op het podium stond. Hilarisch.
Zo’n liedjesprogramma werd “Liedjes van Annie”: een liefdevolle hommage aan één van de allergrootste tekstschrijfsters van de lage landen, maar ook een hommage die zichzelf niet al te serieus nam. Een bijzonder vlotte voorstelling ook. De bindteksten waren precies genoeg in aantal en ook perfect van lengte. Het woord “oubollig” durven we alleszins niet meer te gebruiken, maar eerder “ouderwets gezellig”. De setting was hiervoor medeverantwoordelijk: een statige driezits Chesterfield omringd door zachte gloeilampen op staanders of aan het plafond. Zoals op een herfstavond onder een warm dekentje op de bank een tas thee slurpen. Beter dan dat wordt het niet.
Kijk hier voor meer informatie.
Gezien op donderdag 24 oktober 2019 – Fakkeltheater Antwerpen