Door Robin Peeters – Foto’s: Steven Hendrix
Voor hun 20ste openluchtspektakel pakt Festivaria dit jaar groots uit met de Beneluxpremière van Disneyklassieker ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’. Waarbij de tweejaarlijkse voorstellingen aan het prachtige Donkmeer vroeger steeds werden gekenmerkt door de volledige playback waarmee ze gespeeld werden – en dit toch een stevige drempel vormde om als publiek voldoende betrokken te geraken bij zo’n nepzangshow – is er bij deze ‘Klokkenluider van de Notre Dame’ eindelijk gekozen om de hoofdcast live te laten spelen en zingen. Het verschil is immens. Het ene kippenvelmoment na het andere krijgt het publiek te verwerken. Niet alleen door de spectaculaire setting, maar bovenal door de fantastische stemmen en vertolkingen van onder andere Nordin De Moor en Ruben Van Keer.
‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ werd bij het grote publiek vooral bekend dankzij de Disneyprent uit 1996. Het verhaal van de animatiefilm werd losjes gebaseerd op het gelijknamige boek van Victor Hugo uit 1831 en speelt zich af in het Parijs van 1482. Na 20 jaar in totale afzondering verlaat de misvormde Quasimodo (Ruben Van Keer) stiekem de klokkentoren van de kathedraal – en ontsnapt hij ook even aan het gezag en toezicht van aartsdiaken Frollo (Nordin De Moor) – voor het Dwazenfestival dat die dag plaatsvindt. Tijdens het festival wordt Quasimodo verliefd op zigeunerdanseres Esmeralda (solide vertolkt door Idalie Samad). Frollo verlangt echter ook naar haar, net zoals Phoebus (Leendert De Vis), de legerkapitein die naar Parijs werd gebracht om de zigeuners te verdrijven en de kathedraal te beschermen. Wat een feest zou moeten worden, ontaardt in een dramatisch verhaal over uitsluiting, ware liefde en dodelijke jaloezie.
Ondanks de volwassen onderwerpen van de prent, kreeg ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ alsnog de kritiek dat de film te veel van de scherpere kanten van het oorspronkelijke verhaal had gevijld door de komische laag met de waterspuwers (Victor, Hugo en Laverne) toe te voegen en door enkele (nog) gevoeligere thema’s van het verhaal niet te behandelen. Aan de andere kant kwam er dan weer commentaar van ouders die de film juist te donker vonden voor hun kroost. Enfin, ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ was – hoewel de film een behoorlijk financieel succes was – niet meteen de allergrootste commerciële hit van Disney waardoor ook de musicalversie – ondanks de fan-tas-ti-sche songs van Alan Menken en Stephen Schwartz – een ietwat hobbelig parcours kent. Zo speelde de eerste musicaladaptatie (met een script van James Lapine) tussen 1999 en 2002 exclusief in Berlijn en duurde het nog tot 2014 voordat de eerste Amerikaanse productie (met een herwerkt script van Peter Parnell) in het La Jolla Playhouse van San Diego in première ging. Tot nu toe heeft geen enkele versie van ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ een Broadway- of West End-productie gekend. Een Quasimodo-pop verkoopt immers slechter dan een Belle, Elsa of Simba.
Het is die musicalversie uit 2014 die nu op het indrukwekkende Festivaria-openluchtpodium aan het Donkmeer in Berlare te zien is, waarbij het meteen opvalt dat deze adaptatie thematisch donkerder is en enigszins trouwer blijft aan het oorspronkelijke verhaal van Victor Hugo. De bekende nummers van Menken en Schwartz zijn gebleven en werden aangevuld met enkele uitstekende nieuwe songs die kundig vertaald werden door Manu Jacobs.
Ook bij de ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ maakt Festivaria gebruik van een mix van professionals en liefhebbers om hun gigantische speelvlak te vullen. Regisseur Bruno Van Heystraeten trapte alleszins niet in de val om massascènes geforceerd op het podium te gooien, maar maakte een uitstekende mix tussen (gepast en gedoseerd) spektakel en intiemere momenten. De afstand tot het speelvlak is weliswaar geen cadeau voor de kleinere spelscènes die zich dan ook nog eens vaak in het dak van het indrukwekkend decor van Marnik Baert afspeelden. Deze afstand is zo groot, dat zelfs een decortrucje met dit dakgebinte amper effect heeft en het meermaals in mij opkwam hoe uitzonderlijk straf deze voorstelling zou kunnen zijn in een regulier theater.
Het is alleszins niet evident om als publiek bij die – letterlijk – afstandelijke momenten steeds veel voeling met de personages te behouden. Gelukkig slaagden Ruben Van Keer en Nordin De Moor, twee topacteurs die wederom bijzonder indrukwekkend voor de dag kwamen, om die afstand weg te spelen. De vocale prestaties van de twee, bij o.a. ‘Hellevuur’, ‘Daarbuiten’ en ‘Uit steen gemaakt’, zorgden meer dan eens voor kippenvel.
Van Heystraeten maakte eveneens prima gebruik van het goed geschreven script van Peter Parnell om voldoende vaart in de voorstelling te houden waardoor – ondanks de niet altijd even comfortabele stoeltjes – twee uren in een knip voorbij waren. De rol van nar Clopin, uitstekend vertolkt door Pieter Casteleyn, fungeert hierbij ook als verteller wat dankbaar is om het tempo hoog te houden. Ook geeft Van Heystraeten de show voldoende, gepaste sérieux mee. Af en toe balanceerde alles op het randje van de overdreven pathos, maar kwam het geheel net op tijd weer in evenwicht. Hetzelfde kan ook gezegd worden over de comic relief die af en toe geforceerd aanvoelde en vooral werkte wanneer het enigszins subtiel werd neergezet. Zo wist Leendert De Vis als Phoebus uitstekend de balans tussen emotioneel beladen en hilarisch arrogant te bewaren in zijn vertolking van Phoebus.
Wanneer ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ groots mag zijn, werd het publiek op spektakel getrakteerd in de vorm van massascènes, vuurwerk of knappe scènebeelden. Zo werd ‘God help het uitschot’ een visueel pareltje waarbij het, dankzij het slim lichtontwerp, leek alsof het zonlicht doorheen het rozetvenster van de Notre Dame prachtig neerviel op de vloer van de kathedraal. Enkel de bijzonder knullig geënsceneerde dood van Frollo was één van de weinige misstappen in de spektakelwaarde van de show.
Het knappe en ontroerende finalebeeld laat je deze faux pas echter snel vergeten en tekende voor het zoveelste kippenvelmoment in deze grootse uitvoering van ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’, die – niet in het minst door de live-uitvoering – mag beschouwd worden als één van de strafste Festivaria-producties uit hun bestaan.
‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ is nog tot 7 september 2024 aan het Donkmeer in Berlare. Info en tickets: www.festivaria.eu
Gezien op vrijdag 23 augustus 2024 op de Openluchtscène op het Donkmeer in Berlare.
