Door Robin Peeters
Twee keer 55 absoluut hilarische minuten brengt Backstage Producties op de planken van het Antwerpse Theater Elckerlyc met het ontzettend geestige ‘De Schlagerij’. Niet elke grap is even origineel en uiteraard vliegen de misverstanden je om de oren, maar dat zal het publiek een worst wezen. Dankzij het razendsnelle tempo is dit dé ideale komedie om de zomer mee in te zetten. 
“Steek allemaal even je linkerhand in de lucht,” dixit medeproducent, coauteur en acteur Dirk Van Vooren als voice-over aan de start van de voorstelling. “En nu ook even allemaal jullie rechterhand. Prima! En nu slaan we die handen één keer tegen elkaar! En nog eens! En nog eens! …” waarna Marianne Rosenbergs hit “Ich ben wie du” door de luidsprekers van Theater Elckerlyc galmt. Het is een klassieke truc om de sfeer er meteen in te krijgen en lukt ook nu zonder problemen bij het publiek dat duidelijk gekomen is voor een avondje onbezorgd “lachen, gieren en smullen”.
En dat er wat af te lachen valt met wat er zich in slagerij Van De Velde afspeelt, is mogelijk het understatement van het jaar. Vanaf de eerste seconde starten de misverstanden wanneer Francine (een zeer sterke Evelien Van Hamme), de vrouw des huizes, niet weet waar haar man, slager-zanger Roger (Patrick Onzia) gebleven is. Willy (Dirk Van Vooren), de huurder van de kelderwoning waaruit een wel érg penetrant geurtje opstijgt, moet dan maar de winkel runnen totdat Roger uiteindelijk ladderzat terugkeert van de dorpsbraderij. Wanneer niet veel later ook opeens de Nederlandse schlagerzangeres Maura Mynn (Ianthe Tavernier) in de slagerij verschijnt met opmerkelijk nieuws voor Roger wordt de chaos in slagerij Van De Velde compleet…
Het razendsnelle tempo waarmee de intriges en de misverstanden zich opstapelen in ‘De Schlagerij’ is haast ongezien. Het publiek krijgt amper de kans om te bekomen van de ene knotsgekke scène of het wordt al getrakteerd op een volgende hilarische situatie of oneliner. Na enkele minuten al waren de lachsalvo’s, die door het Theater Elckerlyc schoten, niet meer op één hand te tellen. Het uitstekende script van Dirk Van Vooren en Manu Jacobs, die tevens tekende voor de prima regie, zit dan ook barstensvol grappen die je kan verwachten in een komedie van dit allooi: te eerlijke zatlappen, lachen met “Hollanders” en mensen met gezag, spraakgebreken, slapstick, woordspelingen, … Van subtiliteit is er amper sprake – de woordspelingen met bouletten (gehaktballen) en cervelas (worsten) vlogen om de oren – maar smakeloos wordt het praktisch nooit. Zelfs met grappen als “Ik heb mijn braadworst in haar pistolet gestoken” en “Ik was zo zat, ik had zelfs met een baviaan gepoept” komen de scriptschrijvers dankzij de setting en de waanzinnig straffe timing van de acteurs perfect weg. Het duo Van Vooren en Onzia was – als vanouds – absoluut fantastisch hierin.
Ook de fysieke humor in het verhaal is nergens écht vernieuwend: uiteraard valt zangeres Maura Mynn flauw bij het zien van bloed – een rol prima gespeeld door Tavernier die meer dan overeind blijft naast de doorwinterde comedycast – en natuurlijk loopt het vervangen van een zekering mis waarna een zwartgeblakerde Dirk Van Vooren in een explosie van gensters terug op het toneel verschijnt. Wanneer de uitvoering ervan de perfectie benadert, zijn dergelijke clichématige momenten meteen vergeven. Hetzelfde kan gezegd worden over enkele scènes die op z’n minst knipoogden naar sketches van Vlaamse comedylegende Jacques Vermeire (de stotteraar, de spraakverwarringen, …). Probeer namelijk eens niet in tranen van het lachen uit te barsten wanneer Maarten Bosmans, Dirk Van Vooren en Patrick Onzia er in die scènes in slagen om nog een versnelling hoger te schakelen. Ook de “metamopjes” over deurenkomedies, ‘De Buurtpolitie’ en de hoeveelheid rollen die Maarten Bosmans – op sublieme wijze – in het stuk moet vertolken, werken uitstekend.
Zoals dat hoort binnen het format, is er in de tweede akte ruimte voor een moment van inkeer: “En nu is het gedaan met alle leugens!,” aldus Roger waarna er een hilarische en minstens even pijnlijke scène volgt tussen de slager en diens gekwetste vrouw. Wanneer Roger later beseft dat het met iemand anders zeker niet beter is, er een groot portret van hem en zijn vrouw geleverd wordt ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de winkel en de slager de Johnny White-klassieker ‘Verloren hart, verloren droom’ begint te zingen, is de ontroering zowaar te voelen in de zaal. En zoals dat ook hoort binnen de formule, komt na een hi-la-risch slot uiteindelijk alles goed en veert het publiek meteen recht op de tonen van “Zeg eens meisje” en “Laat de zon in je hart” om het slotapplausfeestje kracht bij te zetten. Met ‘De Schlagerij’ heeft Backstage Producties alleszins een komedie gecreëerd die smaakt naar meer.
Info en tickets: www.backstage-producties.be