Als je het niet zelf hebt meegemaakt is het moeilijk om je te kunnen voorstellen hoe het is om opgevoed te worden door een moeder met een bipolaire stoornis. In haar boek Moeder van glas beschrijft Roos Schilikker hoe haar moeder, die een groot deel van haar, niet eens als bipolair gediagnostiseerde, leven zo goed als kwaad op een normale manier probeert te leven. Van dit verhaal is een theatrale bewerking gemaakt onder regie van Erris van Ginkel.
Het toneel oogt leeg en groot. Twee kleine witte blokken in de vorm van een trap, zwart doek met een verlichte opening op de achtergrond. Een zeer eenvoudig toneelbeeld. Maar aan die zogenaamde eenvoud komt snel een einde zodra Sandra Mattie aan haar monoloog gaat beginnen. Langzaam en zin voor zin wordt ik het verhaal ingezogen. De emotionele lading van de voorstelling wordt door het spel van Mattie op een subtiele wijze opgebouwd. Voor je ogen wordt het leven van Roos en haar gezin en dat van haar moeder steeds duidelijker en realistischer. Hoe ziet iemand met een bipolaire stoornis de wereld maar ook hoe kijkt de wereld naar dat persoon? Zodra de twee blokken hun tijdelijke functie als trap zijn kwijt geraakt is zien we een boekenkast. Een boekenkast met herinneringen in de vorm van knipsels en dagboeken. Herinneringen die vaak bij mensen met een geestelijke stoornis niet meer allemaal terug te halen zijn. Via deze boeken heb ik het gevoel om mee te mogen kijken in hersenen van de moeder.
Tijdens de gang naar de therapeuten, die niet de juiste diagnose willen of kunnen stellen, voel ik mee met de wanhoop. De wanhoop van de patiënt maar ook die van de familie. De afwisseling in het verhaal tussen dramatiek en humor is perfect in balans. Hierdoor voel ik als kijker ook een klein beetje hoe het leven met iemand die bipolair is, kan zijn. De innerlijke strijd van de patiënt, die toch haar leven zo normaal mogelijk wilt leven, is zo sterk voelbaar.
De teksten zijn op een schitterende wijze bewerkt. Door het spel van Sandra Mattie krijgt het verhaal nu ook meer kracht. De opbouw in emoties voel ik ook steeds krachtiger binnen komen. Daar het stuk zich op een kleine oppervlakte van de toneelvloer afspeelt, met weinig changementen, is de het gevoel van beklemming, opgesloten zijn in je eigen geest, sterk aanwezig. Ik denk dat in een nog kleinere zaal deze voorstelling zeker nog intenser zal overkomen. Het lichtontwerp van Coen van der Hoeven zorgt voor een subtiele toevoeging aan de ruimte en tijd waardoor ik geen seconde mij los hebt kunnen maken in dit aangrijpende verhaal.
Moeder van Glas is een intieme en krachtige voorstelling waar je emoties sterk aangesproken worden.
Klik hier voor de speellijst
Gezien 25 november Schouwburg Amstelveen